“သိတ့ဲ ရာခုိင္ႏႈန္းကုိ ေျပာရရင္ေတာ့ အလြန္ကုိ နည္းပါေသးတယ္။ လူအမ်ားစုက ဒီဥပေဒ နဲ႔ ဒီဥပေဒမွာ ပါတ့ဲ ၎တုိ႔ရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကုိ သိေတာင္ မသိၾကပါဘူး” ဟု ILO ဆက္သြယ္ ညိွႏိႈင္းေရး အရာရိွ စတိဖ္မာရွယ္က ယေန႔ထုတ္ Bi Weekly Eleven ဂ်ာနယ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခန္းတြင္ ေျပာလုိက္သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ လုပ္အားေပးခုိင္းေစမႈကုိ ျပည္နယ္ႏွင့္တုိင္း ၁၄ ခုတြင္ ေတြ႔ႏုိင္သည္။
လုပ္အားေပး ခုိင္းေစသည့္ အာဏာပုိင္တုိ႔အား တရားျပန္စဲြသည့္ သတင္းမ်ား တခါတရံ ထြက္ေပၚလာေလ့ရိွသည္။ နာမည္အႀကီးဆုံးအမႈမွာ လြန္ခ့ဲသည့္ ၄ ႏွစ္က ရန္ကုန္တုိင္း၊ ေကာ့မွဴးၿမိဳ႕နယ္မွ မစုစုေႏြးက လုပ္အားေပး ခုိင္းေစသည့္ အာဏာပုိင္မ်ားကုိ တရားစဲြဆုိခ့ဲသည့္အမႈ ျဖစ္သည္။
ထုိအမႈသည္ လုပ္အားေပးခုိင္းေစသျဖင့္ ေဒသခံ အာဏာပုိင္က ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ တရားစဲြခံရသည့္ အမႈ ျဖစ္ၿပီး တရားလုိ မစုစုေႏြးက အႏုိင္ရခ့ဲသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေနာက္ပုိင္းတြင္ မစုစုေႏြြးသည္ အာဏာပုိင္တုိ႔၏ အၿငိဳးထား ႏွိပ္ကြပ္မႈဒဏ္ကုိ ခံခ့ဲရသည္။
ျမန္မာျပည္တြင္ လုပ္အားေပး ေစခုိင္ျခင္း အမ်ဳိးအစား မ်ားစြာ ရိွသည့္အနက္ အသက္အႏၱရာယ္ႏွင့္ အနီးဆုံးမွာ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္ေဒသမ်ားတြင္ ေပၚတာ ေခၚ အထမ္းသမားမ်ားအျဖစ္ ခုိင္းေစခံရမႈ ျဖစ္သည္။
လုပ္အားေပး ခုိင္းေစမႈ ျဖစ္ရသည့္ အေၾကာင္းရင္း မ်ားစြာ ရိွသည္ဟု ILO ဆက္သြယ္ ညိွႏိႈင္းေရး အရာရိွ စတိဖ္မာရွယ္က ေျပာသည္။
“ယေန႔အထိ အဓမၼ ခုိင္းေစမႈေတြ ရိွေနေသးတယ္ ဆုိတာကေတာ့ ခုိင္းေစသူေတြက သူတုိ႔ဟာ အျခားသူေတြထက္ ႀကီးျမတ္တယ္လုိ႔ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ ယူဆေနၾကလုိ႔ပါပဲ။ ဒါဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံသားေတြကုိ မေလးစားတာပါပဲ” ဟု စတိဖ္မာရွယ္က Bi Weekly Eleven ဂ်ာနယ္ကုိ ေျပာလုိက္သည္။